Wednesday, July 31, 2013

The composition in Hindustani music


A musical composition, by its general definition, is a pre-composed musical form which integrates melodic, rhythmic and poetic elements. This definition would fit a song in any category of music, including folk, devotional, and popular. It will not, however, satisfy a composition in Hindustani music. The Hindustani tradition does not, as a  rule, deploy a composition as a stand-alone piece of performed music. Instead, the composition is required to function as the nucleus of the performance, and hold the entire performance together as a seamless piece of well organized music. 

The composition can perform this function only if it conforms to the grammar of a particular Raga, and facilitates the insertion and integration of the various improvised movements appropriate to the genre. In the context of vocal music, ideally, the literary element should also support the emotional values (Rasa) of the Raga with appropriate poetic expression.

Though rarely performed in isolation, and normally used as a melodic-rhythmic-poetic frame for the improvisatory movements, a composition of merit commands respect as an exemplary specimen of the composer’s art and craft. 

Each genre of music provides the musician with a bank of such compositions, which are composed in different Raga-s and set to rhythmic cycles appropriate to the genre, along with their prescribed tempo. Having chosen his Raga, a musician can perform either a composition from this bank, or decide to compose his own.  Most musicians accept their own limitations as composers, and find it convenient to draw upon familiar and time-tested musical material in the public domain. 

Architectural conventions in modern Hindustani music


Architectural conventions govern the sequencing of the improvisatory movements and their integration with the composition to shape the totality of the Raga presentation. The sequencing logic is based on widely accepted assumptions about human comprehension. Anyone who has been a teacher will easily recognize these principles as being equally applicable to education. 

Sequentially, the rendition begins with the slowest movements, and moves steadily towards the faster movements.  It starts from the melodically and rhythmically simpler movements, and moves towards to the more complex movements. It commences with the relatively unstructured movements in which the details are transparent, and progresses towards the more structured movements, where the detail can often get blurred.  The sequencing of movements is exponential in terms of density and complexity.

Complexity is a self-evident term. But, what do we mean by density? In melody, it is measured by the number of explicit intonations per second. In rhythm, it will mean number of beats per second. The density of the overall musical experience can be visualized in terms of sound-bytes delivered per second.

Within each movement, the melody undergoes a cyclical treatment. Why should there be any prescribed pattern?  To begin with, art music has to be disciplined. In the process of providing ample scope for individual creativity, it cannot permit any facet of it to be random or whimsical. The melodic framework of a Raga is the primary emotional trigger, and has to be given complete scope for performing this function. The minimum condition for this is that the exploration of the Raga must go through ascending, descending and valedictory motions through two octaves in the major – if not all – movements in order to release its emotional charge inherent in the melodic framework.

Schematic representation of architectural conventions

This combination of exponential sequencing of movements and cyclical melodic formations within each movement will be easier to appreciate with a schematic representation.

It will be observed in the graph that there 
 is an exponential trend-line representing the density and complexity. Running through it is a cyclical wave pattern representing the melodic path. 

This model is verifiable by a systematic plotting of melodic and rhythmic trends in a modern Hindustani music performance. Raga-based music in the medieval Dhrupad-Dhamar genre would need to be represented by a different architectural model. 



The principal genres of Hindustani music


An art music tradition supports various genres of music. Each genre has its own history, geography and specificity. But, for the purposes of comprehension, a genre is defined primarily by its architectural features. There are two aspects to understanding the architecture of a musical genre: First is that of understanding its subordinate forms and their movements, and the second, the sequencing of the movements within the subordinate forms.

Hindustani art-music, as performed, can be compared to the telling of a story through the interpretation of a Raga. Movements in a genre of Raga-based music may be compared to the chapters in a book, or acts and scenes in a play. In music, each movement progresses the “story” by the distinctive way in which it crafts the interaction between melody, rhythm and poetry (in the case of vocal music). The sequencing of the movements determines the build-up and release of aesthetic tension in a piece of art music, just as chapters in a novel, or acts in a play, are sequenced to achieve the aesthetic impact of the story-telling.  

In literature, we know that a novel, a short story, a cinema script, and a play, will tend to build and release the tension of the story line in different ways. And this, of course, is why each of them has its own place in the world of literature. Likewise, there are different genres in art music because they deliver different qualities of aesthetic experience. 

On the contemporary art music platform, a listener is likely to encounter the following genres. 

1. Dhrupad (along with its companion sub-genre, Dhamar): This was the dominant genre of vocal and instrumental art music between the 15th and 18th centuries. 

2. Khayal:  This genre began evolving in the 13th century as a fusion of older Indian musical genres and Middle Eastern influence, and began to replace Dhrupad as the dominant genre of vocal music from the 18th century. The Khayal remains, to this day, the dominant vocal genre, with a significant presence also in the music of the bowed and wood-wind instruments. 

3. Thumree: This genre originated as an accompaniment to Kathak (North Indian) dance. The Thumree evolved as a  genre of solo vocal music from the 18th century and retained a significant presence till the middle of the 20th century. As a genre of vocal music, it could not survive the transition from the intimacy of its original milieu to the impersonal  atmosphere of the modern concert hall.  Its manifestation in instrumental music has, however, remained stable. 

4. The modern genre of plucked instruments: This genre is heard primarily on the plucked lutes – Sitar, Sarod, Hawaiian guitar. Their idiom has also been adopted by the percussive-melodic Santoor, the most recent entrant into art-music from folk traditions. Because of the dominance of the plucked string instruments in contemporary music, their idiom is also influencing the wood-wind and bowed instruments. This genre combines elements of the medieval Dhrupad genre, with post-Dhrupad modes of presentation. 

Note:  Of the above four, the Thumree is a borderline case of a Raga-based genre. Its melody is rooted predominantly in the Raga pantheon. But, the musician is allowed considerable liberty in observing the rules of Raga grammar. In addition, the melodic resource of the genre includes folk melodies, which cannot qualify as Raga-s.  

Tuesday, July 30, 2013

Hindustani Sangeet and a Philosopher of Art



Music, Rhythm and Kathak dance visa-a-vis  aesthetics of Susanne K. Langer


Author: Sushil Kumar Saxena 
Pages: 363. Hard-cover price: Rs. 600.00
Publisher: DK Printworld Pvt. Ltd. New Delhi. 2001

 This book is decidedly the first of its kind. It seeks to weigh some basic facts and concepts of Hindustani Sangeet (music, rhythm and dance) against the art theories of the influential modern aesthetician, Susanne K. Langer, and with consistently meticulous attention to the text of her writings.

The expression theory of art has for long dominated the history of aesthetics. At the hands of Langer,however, the theory takes a new turn. She conceives of art not as a direct self-expression of the artist’s immediate affective state, but as a symbolic expression of his knowledge of what she terms variously as felt life, sentience, or forms of feeling. 

Drawing freely upon examples from the region of Hindustani Sangeet, the author accepts Langer’s protest against the popular view of artistic expression. But, he also contends that there is a good deal in our music and dance which has nothing to do with feeling, and is admired simply because of its sweetness, clarity, shapeliness, and accordance with grammatical norms.

Perhaps the most two most striking features of this book are: first, a lucid exposition of the essentials of Langer’s aesthetics, and second, abounding illustrative references to the manifestation and assumptions of Hindustani Sangeet.

Sushil Kumar Saxena (1920-2013), formerly Professor of Philosophy  at Delhi University, was amongst the most respected and original thinkers on the aesthetics of Hindustani music, rhythm and Kathak dance, with several pioneering works to his credit. He was a Fellow of the Sangeet Natak Akademi and of the Indian Council of Philosophical Research.


Monday, July 29, 2013

Raga: The "Commanding Form" in Hindustani music


All art submits to its audience a form for aesthetic appreciation.  Literature submits a verbal form. Painting and sculpture submit a visual form. Architecture submits visual and spatial/enveloping forms which warrant aesthetic evaluation apart from the structure’s functional values. Music submits an auditory form.  Like other forms, the musical form is governed by a “commanding form” which governs the entirety of the musical endeavor and its experience. With specific reference to Western art music, the influential aesthetician, Susanne K Langer, granted the status of the "Commanding Form" appropriately to the composition. In Hindustani music, we find that the composition is itself subservient to the Raga.  In our music, therefore, the status of the “commanding form” most be  accorded to the Raga.

A Raga is a partially precomposed matrix of melodic contours, tight enough to remain recognizable and loose enough to provide substantial creative freedom. Each Raga justifies itself as performance material because it makes a distinctive emotional statement. It can be described as a psycho acoustic hypothesis which relates qualifying melodic patterns to the associated quality of emotional responses. At each rendition, a musician works on this hypothesis and deploys his creativity in an attempt to maximize the probability of communicating the associated emotional idea.

Raga-s are not “composed” by any particular musician. Their origins are mostly indeterminate. They evolve over a period of time from a variety of source melodies as plausible triggers for well-defined categories of emotional responses. It is estimated that the melodic grammar of about a 1500 Ragas has been documented.  The music-scape of each generation sees some Raga-s coming into circulation, and some going out of fashion. The core of commonly performed ragas remains around 200. 

Note: For a comprehensive view on this subject, read:  "Hindustani Sangeet and a Philosopher of Art" by SK Saxena, DK Printworld, New Delhi 2001.

It is "Art" Music; not "classical"...


The description of Hindustani music as “Classical music” is one of the unfortunate things to happen to this tradition. The objections to this description are several. Three, however, deserve special mention. Firstly, the description is an import from Western music, where “Classical” refers to scholarly music composed during the “Classical” period. Any period-specific connotation is inapplicable to Hindustani music. Secondly, in common usage, the word “classical” has to come to suggest an elitist barrier (“class” as the opposite of “mass”), which again is misleading in the sense in which most people understand it.  And, finally, the adjective is scientifically imprecise, because it does not allow its features to be distinguished from other categories of music prevalent in the same culture.

Scholars therefore recommend the term “Art” music in preference to “Classical” music. This nomenclature is faithful to its features, and also allows us to distinguish it from other major musical categories – primitive music, folk music, popular music, devotional music, and martial music. These various categories co-exist in the musical culture, and are distinct in their features. Of course, they also interact with each other in often imperceptible ways and may also overlap.

Hindustani music should therefore be considered a spontaneous, living, and constantly evolving expression of society’s musical needs and aspirations. It is an organic part of the musical culture, and not something outside it. It is accessible to almost anyone within the culture, though indeed with some effort. In short, it is not music from a different planet.

Features of art music

As a distinct category of music, Art Music has its defining features. It is devoted towards the achievement of aesthetic objectives, to the exclusion of all others. It relies entirely on auditory stimuli to achieve its aesthetic purpose. The existence of other stimuli (e.g. visual appeal or bodily movement) is incidental, and considered disruptive, if it draws particular attention to itself. Art music is abstract in the sense that it does not explicitly represent anything in particular outside of itself. And, finally, to qualify as Art, it also has to define the artist – and to this extent, it is also individualistic. This feature is even more important in Hindustani music because, it combines in the same person the simultaneous roles of composer and performer.  


An Art Music tradition generally incorporates several genres within itself, each with its well-defined disciplines and degrees of artistic freedom. Because of the simultaneous operation of discipline and artistic freedom, the appreciation and enjoyment of Art Music grows directly in proportion to the awareness of the rules that guide performance. This very phenomenon of discipline alongside artistic freedom allows music to change and evolve in response to changing audience profiles and tastes. As a parallel reflection of this dialectic, an art music tradition supports a scholarly tradition which monitors the performing tradition and conceptualizes trends in practice. 

For a detailed discussion on this subject, read "Hindustani Music Today" by Deepak Raja, DK Printworld, New Delhi 2012. 

Wednesday, January 9, 2013

Hindustani Music Today: Book Review by Kuldeep Kumar in "SANGNA"


เคนिंเคฆुเคธ्เคคाเคจी เคฎ्เคฏूเคœ़िเค• เคŸुเคกे, เคฆीเคชเค• เคเคธ. เคฐाเคœा, เคกीเค•े เคช्เคฐिंเคŸเคตเคฐ्เคฒ्เคก, เคชृ. 138, เคฎू. 320 เคฐु.

เคธเคฎเค•ाเคฒीเคจ เคนिंเคฆुเคธ्เคคाเคจी เคธंเค—ीเคค เค•ा เคชเคฐिเคฆृเคถ्เคฏ
เค•ुเคฒเคฆीเคช เค•ुเคฎाเคฐ

เคฆीเคชเค• เคเคธ. เคฐाเคœा เค•ा เคต्เคฏเค•्เคคिเคค्เคต เคฌเคนुเค†เคฏाเคฎी เคนै। เค‰เคจ्เคนोंเคจे เคฆिเคฒ्เคฒी เคตिเคถ्เคตเคตिเคฆ्เคฏाเคฒเคฏ เคธे เคฌी.เค. (เค‘เคจเคฐ्เคธ) เค•เคฐเคจे เค•े เคฌाเคฆ เค‡ंเคกिเคฏเคจ เค‡ंเคธ्เคŸीเคŸ्เคฏूเคŸ เค‘เคซ เคฌिเคœिเคจेเคธ เคฎेเคจेเคœเคฎेंเคŸ, เค…เคนเคฎเคฆाเคฌाเคฆ เคธे เคเคฎ.เคฌी.เค. เค•िเคฏा, เคฌिเคœिเคจेเคธ เค‡ंเคกिเคฏा เคชเคค्เคฐिเค•ा เค•े เคธंเคชाเคฆเค• เค”เคฐ เค‡ंเคกिเคฏเคจ เคจ्เคฏूเคœ़เคชेเคชเคฐ เคธोเคธाเค‡เคŸी เค•े เคฎเคนाเคธเคšिเคต เคฐเคนे, เค‡เคฎเคฆाเคฆเค–ाเคจी เค˜เคฐाเคจे เค•े เคชंเคกिเคค เคชुเคฒिเคจ เคฆेเคฌ เคฌเคฐ्เคฎเคจ เคเคตं เคชंเคกिเคค เค…เคฐเคตिंเคฆ เคชाเคฐिเค– เคœैเคธे เคธंเค—ीเคคเค•ाเคฐों เคธे เคธिเคคाเคฐ เค”เคฐ เคธुเคฐเคฌเคนाเคฐ เคฌเคœाเคจा เคธीเค–ा, เค”เคฐ เคœเคฏเคชुเคฐ เค˜เคฐाเคจे เค•ी เค—ाเคฏिเค•ा เคงोंเคกुเคคाเคˆ เค•ुเคฒเค•เคฐ्เคฃी เคธे เค–เคฏाเคฒ เค•ी เคถिเค•्เคทा เคฒी। เคธाเคฅ-เคธाเคฅ เค‰เคจ्เคนोंเคจे เคธंเค—ीเคค เคชเคฐ เคฒेเค– เค”เคฐ เคชुเคธ्เคคเค•ें เคฒिเค–เคจा เคญी เคถुเคฐू เค•िเคฏा เค”เคฐ เค†เคœ เค‰เคจเค•ी เค—िเคจเคคी เคฆेเคถ เค•े เคฎเคนเคค्เคตเคชूเคฐ्เคฃ เคธंเค—ीเคคเคถाเคธ्เคค्เคฐिเคฏों เคฎें เค•ी เคœाเคคी เคนै।
เค‡เคธ เคตเคฐ्เคท เคœเคจเคตเคฐी เคฎें เคกीเค•े เคช्เคฐिंเคŸเคตเคฐ्เคฒ्เคก เคจे เค‰เคจเค•ी เคคाเคœ़ाเคคเคฐीเคจ เค•िเคคाเคฌ เคนिंเคฆुเคธ्เคคाเคจी เคฎ्เคฏूเคœ़िเค• เคŸुเคกेเคช्เคฐเค•ाเคถिเคค เค•ी เคนै। เคฌเคนुเคค เคธเคฎเคฏ เคธे เคธंเค—ीเคค เค•े เคœाเคจเค•ाเคฐ เคฏเคน เคฎुเคฆ्เคฆा เค‰เค ाเคคे เคฐเคนे เคนैं เค•ि เค•्เคฏा เคฐाเค—-เคธंเค—ीเคค เค•ो เคถाเคธ्เคค्เคฐीเคฏ, เค…เคฐ्เคง- เคฏा เค‰เคช-เคถाเคธ्เคค्เคฐीเคฏ เค”เคฐ เคธुเค—เคฎ เคธंเค—ीเคค เคœैเคธी เคธंเคœ्เคžाเค“ं เคธे เค…เคญिเคนिเคค เค•िเคฏा เคœाเคจा เคšाเคนिเค? เคชुเคธ्เคคเค• เค•े เคชเคนเคฒे เค…เคง्เคฏाเคฏ เคฎें เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เคจे เค‡เคธी เคช्เคฐเคถ्เคจ เคชเคฐ เคตिเคšाเคฐ เค•िเคฏा เคนै เค”เคฐ เคถाเคธ्เคค्เคฐीเคฏ เคธंเค—ीเคค เค•ी เคคुเคฒเคจा เคฎें เค•เคฒा เคธंเค—ीเคค เคจाเคฎ เค•ो เคฌेเคนเคคเคฐ เคฎाเคจा เคนै। เค‰เคจเค•ा เคฏเคน เค•เคนเคจा เคธเคนी เคนै เค•ि เคฐाเค—-เคธंเค—ीเคค เค•ो เคชाเคถ्เคšाเคค्เคฏ เคธंเค—ीเคคเคถाเคธ्เคค्เคฐीเคฏ เคšिंเคคเคจ เค•े เคช्เคฐเคญाเคต เค•े เค•ाเคฐเคฃ เคนी เค•्เคฒाเคธिเค•เคฒ เคฏा เคถाเคธ्เคค्เคฐीเคฏ เคธंเค—ीเคค เค•เคนा เคœाเคจे เคฒเค—ा เคœเคฌเค•ि เคธ्เคตเคฏं เคชเคถ्เคšिเคฎ เคฎें เค‡เคธ เคธंเคœ्เคžा เคชเคฐ เคตिเคตाเคฆ เคนै। เคถुเคฐू เคฎें เค‡เคธे เคฌाเคฐोเค• เคฏुเค— เค•े เค…ंเคค เค”เคฐ เคฐोเคฎांเคŸिเค• เคฏुเค— เค•े เค†เคฐंเคญ เค•े เคฌीเคš เคฐเคšा เค—เคฏा เคธंเค—ीเคค เคฎाเคจा เคœाเคคा เคฅा เค”เคฐ เคฌेเค ोเคซेเคจ, เคฎोเคค्เคœ़ाเคฐ्เคŸ เคคเคฅा เคนेเคกेเคจ เคœैเคธे เคธंเค—ीเคคเค•ाเคฐों เค•ी เคฐเคšเคจाเค“ं เค•े เคฒिเค เค‡เคธ เคจाเคฎ เค•ा เค‡เคธ्เคคेเคฎाเคฒ เคนोเคคा เคฅा เคฒेเค•िเคจ เค…เคฌ เค‡เคธเค•ी เคชเคฐिเคงि เคฎें เคชिเค›เคฒे 400-500 เคตเคฐ्เคทों เค•े เคธंเค—ीเคค เค•ो เคธเคฎेเคŸ เคฒिเคฏा เค—เคฏा เคนै। เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เค•เคฒाเคค्เคฎเค• เคตिเคตिเคงเคคा เค”เคฐ เคตैเคฏเค•्เคคिเค• เคฐเคšเคจाเคถीเคฒเคคा เคตाเคฒे เค‡เคธ เคธंเค—ीเคค เค•ो เค•เคฒा เคธंเค—ीเคค เคฎाเคจเคคे เคนैं। เคฏเคนाँ เคฏเคน เค‰เคฒ्เคฒेเค– เค…เคจुเคšिเคค เคจ เคนोเค—ा เค•ि เคนเคฎाเคฐी เคธंเค—ीเคค เคชเคฐंเคชเคฐा เคฎें เค‡เคธ เคช्เคฐเค•ाเคฐ เค•े เคธंเค—ीเคค เค•ो เคฎाเคฐ्เค—ी เค”เคฐ เค‡เคธเคธे เค‡เคคเคฐ เคฒोเค•เคช्เคฐเคšเคฒिเคค เคธंเค—ीเคค เค•ो เคฆेเคถी เค•เคนा เคœाเคคा เคฅा। เคฎाเคฐ्เค—ी เคธंเค—ीเคค เคธे เคฏเคน เคธंเค•ेเคค เคญी เคฎिเคฒเคคा เคนै เค•ि เค‡เคธ เคธंเค—ीเคค เค•े เคธृเคœเคจ เคฎें เคธंเค—ीเคคเค•ाเคฐ เคเค• เคตिเคถेเคท เคชเคฆ्เคงเคคि เคฏा เคฎाเคฐ्เค— เค•ा เค…เคจुเคธเคฐเคฃ เค•เคฐเคคा เคนै เค”เคฐ เค‰เคธे เค…เคชเคจी เคธृเคœเคจाเคค्เคฎเค•เคคा เค•ी เค…เคญिเคต्เคฏเค•्เคคि เค•े เคฒिเค เคชूเคฐी เคธ्เคตเคคเคจ्เคค्เคฐเคคा เคคो เค‰เคชเคฒเคฌ्เคง เคนै, เคชเคฐ เค…เคฐाเคœเค•เคคा เคจเคนीं। เคฏเคฆि เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เค‡เคธ เคชाเคฐंเคชเคฐिเค• เคจाเคฎเค•เคฐเคฃ เค”เคฐ เค‡เคธเค•ी เค‰เคชเคฏुเค•्เคคเคคा เคฏा เค…เคจुเคชเคฏुเค•्เคคเคคा เคชเคฐ เคญी เคตिเคšाเคฐ เค•เคฐเคคे เคคो เคถाเคฏเคฆ เค‡เคธ เคฌिเคจ्เคฆु เคชเคฐ เค•ुเค› เค”เคฐ เคช्เคฐเค•ाเคถ เคชเคก़ เคธเค•เคคा เคฅा।
เค‡เคธ เคชुเคธ्เคคเค• เค•े เค•ेंเคฆ्เคฐ เคฎें เคเคธे เคถ्เคฐोเคคा เคนैं เคœो เคนเคฎाเคฐे เคถाเคธ्เคค्เคฐीเคฏ เคฏा เค•เคฒा เคฏा เคฎाเคฐ्เค—ी เคธंเค—ीเคค เคฎें เค—ंเคญीเคฐ เคฆिเคฒเคšเคธ्เคชी เคคो เคฐเค–เคคे เคนैं เคชเคฐ เค‰เคธเค•े เค†เคธ्เคตाเคฆเคจ เค•े เคฒिเค เค†เคตเคถ्เคฏเค• เค‰เคชเค•เคฐเคฃ เค”เคฐ เคœाเคจเค•ाเคฐी เคธे เคฒैเคธ เคจเคนीं เคนैं। เคฒेเค–เค• เคเคธे เคถ्เคฐोเคคाเค“ं เคธे เคนी เคฎुเค–ाเคคिเคฌ เคนै เค”เคฐ เค‡เคธเคธे เค‡เคธ เคชुเคธ्เคคเค• เค•ी เค‰เคชाเคฆेเคฏเคคा เคเคตं เคช्เคฐाเคธंเค—िเค•เคคा เคฌเคนुเคค เคฌเคข़ เค—เคˆ เคนै। เคชुเคธ्เคคเค• เค•े เคฆूเคธเคฐे เค…เคง्เคฏाเคฏ เคฎें เคฐाเค—ाเคจुเคญเคต เค•ो เคนเคฎ เคคเค• เคชเคนुंเคšाเคจे เคตाเคฒे เค‰เคชाเคฆाเคจों เค•े เคฌाเคฐे เคฎें เคœाเคจเค•ाเคฐी เคฆी เค—เคˆ เคนै เค”เคฐ เค‡เคธ เคช्เคฐเค•्เคฐिเคฏा เคฎें เคธंเค—ीเคค เค•े เคง्เคฐुเคชเคฆ, เค–เคฏाเคฒ เค”เคฐ เค ुเคฎเคฐी เคœैเคธे เคฐूเคชों เค”เคฐ เคฐाเค—, เคฌंเคฆिเคถ เคคเคฅा เคคाเคฒ เค•े เคธ्เคตเคฐूเคช เค”เคฐ เค‰เคจเค•े เคฎเคนเคค्เคต เค•ो เคธ्เคชเคท्เคŸ เค•िเคฏा เค—เคฏा เคนै เค”เคฐ เคธเคฎเคाเคฏा เค—เคฏा เคนै เค•ि เค•िเคธ เคช्เคฐเค•ाเคฐ เคธे เค•ोเคˆ เคญी เค—ाเคฏเค• เคฏा เคตाเคฆเค• เค•ेเคตเคฒ เคฐाเค— เค•े เคšौเค–เคŸे เคฎें เคนी เคจเคนीं, เคฌंเคฆिเคถ เค”เคฐ เคคाเคฒ เค•ी เคธीเคฎाเค“ं เคฎें เคญी เคฌंเคงा เคฐเคนเค•เคฐ เคนी เค…เคชเคจे เค—ाเคฏเคจ เคฏा เคตाเคฆเคจ เค•ी เคช्เคฐเคธ्เคคुเคคि เค•เคฐ เคธเค•เคคा เคนै। เค‡เคธ เคธंเคฆเคฐ्เคญ เคฎें เคฒेเค–เค• เคจे เคเค• เคฎเคนเคค्เคตเคชूเคฐ्เคฃ เคฌाเคค เค•เคนी เคนै เค•ि เคฐाเค— เค•ी เคคเคฐเคน เคนी เคคाเคฒ เค•ा เคญी เค…เคชเคจा เคตिเคถेเคท เคฎूเคก เคนोเคคा เคนै เค”เคฐ เค‰เคธเค•े เคฎूเคก เค•ो เคง्เคฏाเคจ เคฎें เคฐเค–เค•เคฐ เคนी เค•เคฒाเค•ाเคฐ เค•ो เค‰เคธे เคฌเคฐเคคเคจा เคนोเคคा เคนै।
เคœैเคธाเค•ि เคถीเคฐ्เคทเค• เคธे เคนी เคธ्เคชเคท्เคŸ เคนैं, เคฎเคง्เคฏเคฐाเคค्เคฐि เคฎें เคญैเคฐเคต เค‡เคธ เคชुเคธ्เคคเค• เค•ा เคฌेเคนเคฆ เคตिเคšाเคฐोเคค्เคคेเคœเค• เค”เคฐ เคตिเคตाเคฆाเคธ्เคชเคฆ เค…เคง्เคฏाเคฏ เคนै। เคฏเคน เค–ुเคถी เค•ी เคฌाเคค เคนै เค•ि เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เคจे เค‡เคธ เคตिเคทเคฏ เคชเคฐ เคฒेเค–เคจी เค‰เค ाเคˆ เคนै เค•्เคฏोंเค•ि เค‰เคจเค•े เคตिเคšाเคฐों เคธे เคญเคฒे เคนी เค…เคธเคนเคฎเคคि เคนो, เคฒेเค•िเคจ เค‡เคธ เคตिเคทเคฏ เค•े เคฎเคนเคค्เคค्เคต เคธे เค‡ंเค•ाเคฐ เคจเคนीं เค•िเคฏा เคœा เคธเค•เคคा। เค…เคฌ เคธเคฎเคฏ เค† เค—เคฏा เคนै เคœเคฌ เคธंเค—ीเคคเค•ाเคฐों เค”เคฐ เคธंเค—ीเคคเคถाเคธ्เคค्เคฐिเคฏों เค•ो เคเค• เคธाเคฅ เคฌैเค เค•เคฐ เค‡เคธ เคชเคฐ เคšเคฐ्เคšा เค•เคฐเคจी เคšाเคนिเค เค”เคฐ เคเค• เคช्เคฐเค•ाเคฐ เค•ी เค†เคฎ เคธเคนเคฎเคคि เคฌเคจाเคจे เค•ी เค•ोเคถिเคถ เค•เคฐเคจी เคšाเคนिเค เค•ि เค•्เคฏा เคฐाเค—-เคธเคฎเคฏ เคธिเคฆ्เคงाเคจ्เคค เค•ा เคชाเคฒเคจ เค•เคฐเคจा เค…เคจिเคตाเคฐ्เคฏ เคนै เคฏा เคจเคˆ เคชเคฐिเคธ्เคฅिเคคिเคฏों เคฎें เค‰เคธे เค–ाเคฐिเคœ เค•เคฐเคจा เคนी เค‰เคšिเคค เคนोเค—ा। เค…เค•्เคธเคฐ เคธंเค—ीเคค เค•े เค•ाเคฐ्เคฏเค•्เคฐเคฎों เคฎें เค—ाเคฏเค• เคฏा เคตाเคฆเค• เค…เคฎुเค• เคฐाเค— เค•ो เค…เคฎुเค• เคธเคฎเคฏ เคนी เค—ाเคจे-เคฌเคœाเคจे เค•े เคจिเคฏเคฎ เคฎें เคขीเคฒ เคฌเคฐเคคเคจे เคฒเค—े เคนैं เค”เคฐ เคงीเคฐे-เคงीเคฐे เค…เคฐाเคœเค•เคคा เค•ी เคธी เคธ्เคฅिเคคि เคฌเคจเคคी เคœा เคฐเคนी เคนै। เคเคธे เคฎें เค‡เคธ เคฎुเคฆ्เคฆे เค•े เคธเคญी เคชเคนเคฒुเค“ं เคชเคฐ เคตिเคšाเคฐ เค•เคฐเค•े เคเค• เคธเคฐ्เคตाเคจुเคฎเคคि เคคैเคฏाเคฐ เค•เคฐเคจे เค•ी เคฌेเคนเคฆ เคœ़เคฐूเคฐเคค เคนै। เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เค•ा เคตिเคšाเคฐ เคนै เค•ि เคฆเค•्เคทिเคฃ เคญाเคฐเคคीเคฏ เคฏा เค•เคฐ्เคจाเคŸเค• เคถैเคฒी เค•ी เคคเคฐเคน เคนी เค‰เคค्เคคเคฐ เคญाเคฐเคคीเคฏ เคฏा เคนिंเคฆुเคธ्เคคाเคจी เคถैเคฒी เคฎें เคญी เคฐाเค—ों เค•ो เค‰เคจเค•े เคจिเคฐ्เคงाเคฐिเคค เคธเคฎเคฏ เคชเคฐ เคช्เคฐเคธ्เคคुเคค เค•เคฐเคจे เค•ी เค…เคจिเคตाเคฐ्เคฏเคคा เคธเคฎाเคช्เคค เคนोเคจी เคšाเคนिเค। เค‰เคจ्เคนोंเคจे เคฆिเคจ เค•े เคธเคฎเคฏ, เคธूเคฐ्เคฏ เค•े เคช्เคฐเค•ाเคถ, เคฎौเคธเคฎ, เคฐाเค— เค•े เคฐเคธเคญाเคต เค†เคฆि เค…เคจेเค• เค•ाเคฐเค•ों เค•े เคธाเคฅ เคฐाเค—ों เค•ा เคตैเคœ्เคžाเคจिเค• เคฆृเคท्เคŸि เคธे เคธंเคฌंเคง เคจिเคฐ्เคงाเคฐिเคค เค•เคฐเคจे เค•ी เค•ोเคถिเคถ เค•ी เคนै เค”เคฐ เคฏเคน เคจिเคท्เค•เคฐ्เคท เคจिเค•ाเคฒा เคนै เค•ि เคฌเคฆเคฒी เคชเคฐिเคธ्เคฅिเคคिเคฏों เคฎें, เคœเคฌ เค…เคงिเค•ांเคถ เคธंเค—ीเคค เคช्เคฐเคธ्เคคुเคคिเคฏाँ เคถाเคฎ เค”เคฐ เคฐाเคค เค•े เคธเคฎเคฏ เคนोเคคी เคนैं เค”เคฐ เคธुเคฌเคน เค•े เคฐाเค— เคธुเคจเคจे เคฎें เคนी เคจเคนीं เค†เคคे, เคฎเคง्เคฏเคฐाเคค्เคฐि เค•े เคธเคฎเคฏ เคญैเคฐเคต เค—ाเคจे-เคฌเคœाเคจे เคชเคฐ เคจाเค•-เคญौं เคจ เคธिเค•ोเคก़ी เคœाเคฏे। เค‰เคจเค•ा เคฏเคน เคจिเคท्เค•เคฐ्เคท เคญी เคนै เค•ि เคฐाเค—เคตिเคถेเคท เค•ो เคเค• เคตिเคถिเคท्เคŸ เค•ाเคฒाเคตเคงि เคฎें เคนी เค—ाเคจे-เคฌเคœाเคจे เค•ी เคฌाเคง्เคฏเคคा เค•ा เค•ोเคˆ เคตैเคœ्เคžाเคจिเค• เค†เคงाเคฐ เคจเคนीं เคนै।
เคตैเคœ्เคžाเคจिเค• เค†เคงाเคฐ เคนो เคฏा เคจ เคนो, เคฏเคน เคคो เคธ्เคชเคท्เคŸ เคนै เค•ि เคธुเคฌเคน เค†ँเค– เค–ुเคฒเคจे เค•े เค•्เคทเคฃ เคœो เคนเคฎाเคฐी เคฎเคจःเคธ्เคฅिเคคि เคนोเคคी เคนै, เคตเคน เคฐाเคค เคฎें เค‰เคธ เคธเคฎเคฏ เคจเคนीं เคœเคฌ เค†ँเค–ें เคเคชเคจे เคตाเคฒी เคนोเคคी เคนैं। เคธुเคฌเคน เคฆเคธ เคฌเคœे เค”เคฐ เคฐाเคค เค•े เคฆเคธ เคฌเคœे เคนเคฎाเคฐा เคถเคฐीเคฐ เค”เคฐ เคฎเคจ เคเค• เคœैเคธा เคฎเคนเคธूเคธ เคจเคนीं เค•เคฐเคคे। เคซिเคฐ, เคชเคฐंเคชเคฐा เคจे เคฐाเค—ों เค•े เคธाเคฅ เค…เคจेเค• เค…เคจुเคทंเค— เคœोเคก़ เคฆिเคฏे เคนैं เค”เคฐ เคนเคฎाเคฐे เคฎเคจ-เคฎเคธ्เคคिเคท्เค• เคฎें เคฏเคน เคฌाเคค เค—เคนเคฐाเคˆ เค•े เคธाเคฅ เคฌैเค  เค—เคˆ เคนै เค•ि เคธुเคฌเคน เคฆเคธ เคฌเคœे เคฆเคฐเคฌाเคฐी เคธुเคจเคจे เคชเคฐ เค‰เคธเค•ा เคตเคน เค…เคธเคฐ เคจเคนीं เคนोเคคा เคคो เค‰เคธे เคฎเคง्เคฏเคฐाเคค्เคฐि เค•े เค†เคธเคชाเคธ เคธुเคจเคจे เคชเคฐ เคนोเคคा เคนै। เค‡เคธเค•े เคชीเค›े เคธंเคญเคตเคคः เคนเคฎाเคฐे เคฎเคจ เค•ा เค…เคจुเค•ूเคฒเคจ เคฏा เค•เคจ्เคกीเคถเคจिंเค— เคนी เคนै। เค‰เคธเค•े เคชीเค›े เคตैเคœ्เคžाเคจिเค• เค•ाเคฐเคฃ เคนो เคญी เคธเค•เคคा เคนै เค”เคฐ เคจเคนीं เคญी เคนो เคธเค•เคคा। เค‰เคธी เคคเคฐเคน เคœैเคธे เคฌเคธंเคค เค•े เคธाเคฅ เคชीเคฒा เคฐंเค— เคœुเคก़ เค—เคฏा เคนै เค”เคฐ เคฌเคธंเคค เคชंเคšเคฎी เค•े เคฆिเคจ เคชीเคฒे เค•เคชเคก़े เคชเคนเคจเค•เคฐ เค…เคš्เค›ा เคฒเค—เคคा เคนै। เคฏूं เคชीเคฒे เค•เคชเคก़े เคชเคนเคจเคจे เค•ी เคฌाเคง्เคฏเคคा เคจเคนीं เคนै। เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เคจे เค‡เคธ เคฎुเคฆ्เคฆे เคชเคฐ เคตिเคšाเคฐ เค•เคฐเค•े เคญเคตिเคท्เคฏ เคฎें เค‡เคธ เคชเคฐ เค”เคฐ เคตिเคšाเคฐ-เคตिเคฎเคฐ्เคถ เค•िเค เคœाเคจे เค•ा เคฎाเคฐ्เค— เคช्เคฐเคถเคธ्เคค เค•िเคฏा เคนै। เค‡เคธ เคฆृเคท्เคŸि เคธे เคฏเคน เคธ्เคตाเค—เคคเคฏोเค—्เคฏ เค”เคฐ เคชเค เคจीเคฏ เคนै। เคฏเคนाँ เคฏเคน เคฌเคคा เคฆें เค•ि เคธ्เคตเคฏं เค‰เคจเค•े เค‡เคฎเคฆाเคฆเค–ाเคจी เค˜เคฐाเคจे เค•े เคถ्เคฐेเคท्เค เคคเคฎ เคฐเคค्เคจ เค‰เคธ्เคคाเคฆ เคตिเคฒाเคฏเคค เค–ां เคฐाเค—ों เค•ो เค‰เคจเค•े เคจिเคฐ्เคงाเคฐिเคค เคธเคฎเคฏ เคชเคฐ เคนी เค—ाเคจे-เคฌเคœाเคจे เค•े เคนाเคฎी เคฅे।
เคชुเคธ्เคคเค• เคฎें เค˜เคฐाเคจों เค”เคฐ เค‰เคจเค•े เคญเคตिเคท्เคฏ เคชเคฐ เคญी เคเค• เค…เคง्เคฏाเคฏ เคนै เคœिเคธเคฎें เค˜เคฐाเคจों เคฎें เคถैเคฒिเคฏों เค•े เคฌเคจเคจे เค”เคฐ เคชुเคท्เคŸ เคนोเคจे เค•ी เคช्เคฐเค•्เคฐिเคฏा เค•ा เคฌเคนुเคค เคธुंเคฆเคฐ เคตिเคตेเคšเคจ เค•िเคฏा เค—เคฏा เคนै। เคฒेเค–เค• เค•ा เคจिเคท्เค•เคฐ्เคท เคนै เค•ि เค…เคฌ เค˜เคฐाเคจों เค•े เคฌीเคš เคฌเคนुเคค เค…เคงिเค• เค†เคฆाเคจ-เคช्เคฐเคฆाเคจ เคนो เคฐเคนा เคนै เค”เคฐ เคถैเคฒिเคฏाँ เค†เคชเคธ เคฎें เค˜ुเคฒเคฎिเคฒ เคฐเคนी เคนैं। เค…เคฌ เค˜เคฐाเคจा เค•ुเคจเคฌे เค•ी เคœเค—เคน เคถैเคฒी เค•ा เคนी เค…เคงिเค• เคฌोเคง เค•เคฐाเคคा เคนै। เคฒेเค•िเคจ เค‰เคจเค•ा เคฏเคน เคจिเคท्เค•เคฐ्เคท เคชूเคฐी เคคเคฐเคน เคธเคนी เคจเคนीं เคฒเค—เคคा เค•ि เค˜เคฐाเคจों เคฎें เคœो เค•्เคฒोเคจिंเค— เคฏाเคจि เคจเค•เคฒ เคนोเคคी เคฅी, เค˜เคฐाเคจा เคช्เคฐเคฃाเคฒी เค•े เค•เคฎเคœोเคฐ เคชเคก़เคจे เค•े เค•ाเคฐเคฃ เค…เคฌ เคตเคน เคธเคฎाเคช्เคค เคนो เค—เคˆ เคนै। เคตाเคธ्เคคเคตिเค•เคคा เคฏเคน เคนै เค•ि เค…เคฌ เคฐिเค•ाเคฐ्เคกिंเค—्เคธ เค‰เคชเคฒเคฌ्เคง เคนोเคจे เค•े เค•ाเคฐเคฃ เค•ोเคˆ เคญी เค•िเคธी เค•ी เคญी เคจเค•เคฒ เค•เคฐเคจे เค•े เคฒिเค เคธ्เคตเคคंเคค्เคฐ เคนै, เคฌिเคจा เค‰เคธเคธे เคธीเค–े। เคจाเคฎ เคฒिเค เคฌเค—ैเคฐ เค•เคนा เคœा เคธเค•เคคा เคนै เค•ि เค‡เคธ เคธเคฎเคฏ เคเค•ाเคง เค•ुเคฎाเคฐ เค—ंเคงเคฐ्เคต เค”เคฐ เค•เคˆ เคญीเคฎเคธेเคจ เคœोเคถी, เคจिเค–िเคฒ เคฌैเคจเคฐ्เคœी เค”เคฐ เคตिเคฒाเคฏเคค เค–ां เคธंเค—ीเคค เคธเคฎाเคฐोเคนों เคฎें เค—ा-เคฌเคœा เคฐเคนे เคนैं।
เคชुเคธ्เคคเค• เคฎें เค–เคฏाเคฒ, เคง्เคฐुเคชเคฆ, เค ुเคฎเคฐी เค”เคฐ เคŸเคช्เคชा เคชเคฐ เคธ्เคตเคคंเคค्เคฐ เค…เคง्เคฏाเคฏ เคนैं เคœो เค…เคค्เคฏंเคค เค‰เคชเคฏोเค—ी เคœाเคจเค•ाเคฐी เค”เคฐ เคธूเค•्เคท्เคฎ เคตिเคถ्เคฒेเคทเคฃ เค•े เค•ाเคฐเคฃ เคฌाเคฐ-เคฌाเคฐ เคชเคข़े เคœाเคจे เค•ी เคฎांเค— เค•เคฐเคคे เคนैं। เคฒेเค•िเคจ เคŸเคช्เคชे เคชเคฐ เค…เคง्เคฏाเคฏ เคฎें เค—्เคตाเคฒिเคฏเคฐ เค˜เคฐाเคจे เคฎें เคŸเคช्เคชे เค•ी เคธ्เคตीเค•ाเคฐ्เคฏเคคा เค•ी เคšเคฐ्เคšा เค•े เคฆौเคฐाเคจ เค…เคชเคจे เคŸเคช्เคชे เค”เคฐ เคŸเคช्เคช-เค–เคฏाเคฒ เค•े เคฒिเค เคตिเค–्เคฏाเคค เคฆिเค—्เค—เคœ เค–เคฏाเคฒ เค—ाเคฏเค• เค•ृเคท्เคฃเคฐाเคต เคถंเค•เคฐ เคชंเคกिเคค เค•ा เค‰เคฒ्เคฒेเค– เคจ เคนोเคจा เค•ुเค› เค…เคœीเคฌ เคฒเค—ा। เคฒेเค–เค• เค•ी เคฏเคน เคŸिเคช्เคชเคฃी เคฌिเคฒเค•ुเคฒ เคธเคŸीเค• เคนै เค•ि เค•िเคฐाเคจा เค”เคฐ เคœเคฏเคชुเคฐ-เค…เคคเคฐौเคฒी เค˜เคฐाเคจों เคจे เคŸเคช्เคชे เคชเคฐ เคง्เคฏाเคจ เคจเคนीं เคฆिเคฏा (เคนाเคฒांเค•ि เคฎเคฒ्เคฒिเค•ाเคฐ्เคœुเคจ เคฎंเคธूเคฐ เค•เคญी-เค•เคญी เคŸเคช्เคชा เคญी เค—ाเคฏा เค•เคฐเคคे เคฅे, เคถाเคฏเคฆ เค—्เคตाเคฒिเคฏเคฐ เค—ाเคฏเค•ी เคฎें เคนुเคˆ เคถुเคฐुเค†เคคी เคคाเคฒीเคฎ เค•े เค…เคธเคฐ เคฎें)।  เคฒेเค•िเคจ เคฏเคน เคธเคฎเค เคฎें เคจเคนीं เค†เคฏा เค•ि เคฒेเค–เค• เคจे เคฏเคน เคจिเคท्เค•เคฐ्เคท เค•िเคธ เค†เคงाเคฐ เคชเคฐ เคจिเค•ाเคฒा เคนै เค•ि เค—्เคตाเคฒिเคฏเคฐ เค˜เคฐाเคจे เค•े เค•เคˆ เค•เคฒाเค•ाเคฐों เค•े เค†เค—เคฐा เค˜เคฐाเคจे เค•ी เค“เคฐ เค‰เคจ्เคฎुเค– เคนोเคจे เค•े เค•ाเคฐเคฃ เค‰เคธเคฎें เคŸเคช्เคชเค—ाเคฏเคจ เค•ी เคชเคฐंเคชเคฐा เค•्เคทीเคฃ เคนोเคคी เค—เคˆ। เค†เค—เคฐे เค•े เค…เคธเคฐ เคฎें เค“เคคเคช्เคฐोเคค เคฌाเคฒाเคธाเคนเคฌ เคชूเค›เคตाเคฒे เค…เคš्เค›ा-เค–ाเคธा เคŸเคช्เคชा เค—ाเคคे เคฅे, เค”เคฐ เค…เค•्เคธเคฐ เค—ाเคคे เคฅे। เค‡เคธी เคคเคฐเคน เคฏเคน เคจिเคท्เค•เคฐ्เคท เคญी เค—เคฒे เคธे เคจเคนीं เค‰เคคเคฐเคคा เค•ि เค…เคชเคจी เคšंเคšเคฒ เคช्เคฐเค•ृเคคि เค•े เค•ाเคฐเคฃ เคŸเคช्เคชे เค•ा เคญเคตिเคท्เคฏ เค ुเคฎเคฐी เค•ी เคคुเคฒเคจा เคฎें เค…เคงिเค• เค‰เคœ्เคœ्เคตเคฒ เคนै เคœเคฌเค•ि เคตाเคธ्เคคเคตिเค•เคคा เคฏเคน เคนै, เค”เคฐ เคฒेเค–เค• เคจे เค‰เคธे เคธ्เคตเคฏं เคธ्เคตीเค•ाเคฐ เค•िเคฏा เคนै, เค•ि เค‡เคธ เคธเคฎเคฏ เคŸเคช्เคชा เค—ाเคจे เคตाเคฒों เค•ी เคธंเค–्เคฏा เคฌेเคนเคฆ เค•เคฎ เคนै। เคฒเค•्เคท्เคฎเคฃ เค•ृเคท्เคฃเคฐाเคต เคชंเคกिเคค เค”เคฐ เคฎाเคฒिเคจी เคฐाเคœुเคฐเค•เคฐ เค‡เคธ เคธเคฎเคฏ เคŸเคช्เคชे เค•े เคธเคฐ्เคตाเคงिเค• เคช्เคฐाเคฎाเคฃिเค• เค—ाเคฏเค• เคนैं เค”เคฐ เคฒेเค–เค• เคจे เค‡เคธ เคธंเคฆเคฐ्เคญ เคฎें เค‰เคจเค•ा เคจाเคฎोเคฒ्เคฒेเค– เคญी เค•िเคฏा เคนै। เค…เค•ेเคฒी เคฎंเคœเคฐी เค†เคธเคจाเคฐे-เค•ेเคฒเค•เคฐ เค•े เคŸเคช्เคชाเค—ाเคฏเคจ เค•ो เค…เคชเคจाเคจे เคธे เคŸเคช्เคชे เค•े เคญเคตिเคท्เคฏ เค•ा เค…ंเคฆाเคœ़ เคจเคนीं เคฒเค—ाเคฏा เคœा เคธเค•เคคा เค•्เคฏोंเค•ि เคตเคน เคญी เค…เคชเคจी เคธाเคฐ्เคตเคœเคจिเค• เคช्เคฐเคธ्เคคुเคคिเคฏों เคฎें เค…เค•्เคธเคฐ เคŸเคช्เคชा เคจเคนीं เค—ाเคคीं।
เค•्เคฏोंเค•ि เคฒेเค–เค• เคธ्เคตเคฏं เคธिเคคाเคฐ เค”เคฐ เคธुเคฐเคฌเคนाเคฐ เค•े เคธिเคฆ्เคงเคนเคธ्เคค เคตाเคฆเค• เคนैं, เค‡เคธเคฒिเค เค‡เคธ เคชुเคธ्เคคเค• เคฎें เค†เคœเค•เคฒ เคช्เคฐเคšเคฒिเคค เคธเคญी เคตाเคฆ्เคฏ-เคฏंเคค्เคฐों เคชเคฐ เค…เคฒเค—-เค…เคฒเค— เค…เคง्เคฏाเคฏों เคฎें เคฌเคนुเคค เคธंเค•्เคทेเคช เคฎें เคฒेเค•िเคจ เคตिเคทเคฏ เค•े เคญीเคคเคฐ เค—เคนเคฐी เคชैเค  เค•े เคธाเคฅ เคœाเคจเค•ाเคฐी เคฆी เค—เคˆ เคนै เคœो เคชुเคธ्เคคเค• เคฎें เคšाเคฐ-เคšाँเคฆ เคฒเค—ा เคฆेเคคी เคนै। เคคाเคจเคชूเคฐे เค•ो เค…เค•्เคธเคฐ เคถ्เคฐोเคคा เคซाเคฒเคคू เค•ा เคคाเคฎเคाเคฎ เคธเคฎเคเคคे เคนैं เคฒेเค•िเคจ เคคाเคจเคชूเคฐे เค”เคฐ เคธ्เคตเคฐเคฎเคฃ्เคกเคฒ เคชเคฐ เคเค• เคชृเคฅเค• เค…เคง्เคฏाเคฏ เคฒिเค–เค•เคฐ เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เคจे เคนเคฎाเคฐे เค•เคฒा-เคธंเค—ीเคค เคฎें เค†เคงाเคฐ-เคธ्เคตเคฐ เค•े เคฎเคนเคค्เคต เค”เคฐ เค‰เคธเค•ी เค‰เคค्เคชเคค्เคคि เคฎें เคคाเคจเคชूเคฐे เค•ी เคญूเคฎिเค•ा เคชเคฐ เคฌเคนुเคค เค–ूเคฌเคธूเคฐเคคी เค•े เคธाเคฅ เคช्เคฐเค•ाเคถ เคกाเคฒा เคนै। เค…เคจ्เคฏ เคตाเคฆ्เคฏเคฏंเคค्เคฐों เค•े เคฌाเคฐे เคฎें เคœाเคจเค•ाเคฐी เคคो เค…เคจ्เคฏเคค्เคฐ เคญी เคฎिเคฒ เคธเค•เคคी เคนै, เคชเคฐ เคคाเคจเคชूเคฐे เค”เคฐ เคธ्เคตเคฐเคฎเคฃ्เคกเคฒ เค•ा เคœैเคธा เคตिเคตเคฐเคฃ เค”เคฐ เคตिเคถ्เคฒेเคทเคฃ เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เคจे เค•िเคฏा เคนै, เคตเคน เค…เคจ्เคฏเคค्เคฐ เคฆुเคฐ्เคฒเคญ เคนै। เค‡เคธ เค…เคง्เคฏाเคฏ เค•ो เคชเคข़เคจा เคเค• เคธांเค—ीเคคिเค• เค…เคจुเคญเคต เคธे เค—ुเคœเคฐเคจे เคœैเคธा เคนी เคนै।

เค‡เคธ เคช्เคฐเค•ाเคฐ เค•ी เคชुเคธ्เคคเค•ें เคœเคนां เคธाเคฎाเคจ्เคฏ เคถ्เคฐोเคคा เค•ी เคœाเคจเค•ाเคฐी เค”เคฐ เคธเคฎเค เคฎें เค‡เคœाเคซा เค•เคฐเคคी เคนैं, เคตเคนीं เคตिเคถेเคทเคœ्เคžों เค•े เคฒिเค เคญी เค…เคจेเค• เคฌिเคจ्เคฆुเค“ं เคชเคฐ เคตिเคšाเคฐ เค•เคฐเคจे เค•े เคฒिเค เคธाเคฎเค—्เคฐी เค‰เคชเคฒเคฌ्เคง เค•เคฐाเคคी เคนैं। เค‡เคธ เคชुเคธ्เคคเค• เค•ी เคตिเคถेเคทเคคा เคนै เค•ि เคฏเคน เคธंเค—ीเคค เค•ी เคญाเคฐीเคญเคฐเค•เคฎ เคคเค•เคจीเค•ी เคถเคฌ्เคฆाเคตเคฒी เคธे เคชाเค เค• เค•ो เค†เคคंเค•िเคค เค•เคฐเคจे เค•े เคฌเคœाเคฏ เค‰เคธเค•ी เคœिเคœ्เคžाเคธाเคตृเคค्เคคि เค•ो เค‰เคค्เคคेเคœिเคค เค•เคฐเคคी เคนुเคˆ เคšเคฒเคคी เคนै เค”เคฐ เค‡เคธ เค•्เคฐเคฎ เคฎें เค‰เคธे เคธिเค–ाเคคी เคนै เค•ि เคตเคน เคนिเคจ्เคฆुเคธ्เคคाเคจी เค•เคฒा-เคธंเค—ीเคค เค•ो เค•िเคธ เคคเคฐเคน เคธुเคจे เค”เคฐ เคธเคฎเคे। เคฆीเคชเค• เคฐाเคœा เค‡เคธ เคช्เคฐเคฏเคค्เคจ เค•े เคฒिเค เคธाเคงुเคตाเคฆ เค•े เคชाเคค्เคฐ เคนैं। 

Friday, March 9, 2012

The Pakhawaj: Bramha’s handiwork


The Pakhawaj (originally known as Mridang) is a venerated instrument. The Mridangam of Carnatic music belongs to the same family. The instrument was originally made of clay. In recent years, however, it has been crafted from wood.

Mythology attributes the Mridang’s origination to Brahma, the Creator of the universe. According to legend, Lord Shiva was once dancing totally out of synch with rhythm. Bramha  was worried that Shiva’s wayward footwork might disturb the balance of the universe. So, he instructed Vishwakarma to craft a drum, and ordered Ganesha to start playing it in order to discipline Shiva’s dance. Thus the Mirdang/ Pakhawaj was born. Several other Indian instruments are associated with such legends, suggesting their antiquity and untraceable origins. 
RAJA CHHATRAPATI SINGH

Up to 18th century AD, the Mridang/ Pakhawaj was the dominant rhythmic accompaniment for art music and even Kathak dance. Today, its presence is largely limited to the Dhrupad genre. The Hindustani mainstream now prefers the Tabla across all modern genres of music. The Pakhawaj, no doubt, still enjoys immense prestige as the originator, developer, and preserver of the rhythmic science and percussion art.

The most widely cited derivation of its name is from Sanskrit: Paksha = side + Vadya = instrument. The Pakhawaj is a horizontal wooden barrel-drum, asymmetrical on one side. Its forearm-powered open-palm playing technique gives its sound a booming resonance and sonorous dignity. In addition to accompaniment, the Pakhawaj also has a solo tradition for connoisseurs of rhythm. 

Having been a resident of the Vaishnava temples along with Dhrupad, the Pakhawaj cultivated its art most assiduously in the Mathura/ Vrindavan region. From there, it travelled to the Mughal court with Dhrupad, and continued its forward march. The landmark figure in Pakhawaj history was Lala Bhagwandas, a product of the Mathura/Vrindavan tradition, and an esteemed musician at Akbar’s court (16th century). His disciples spearheaded Pakhawaj traditions in several parts of the country – Punjab, Uttar Pradesh, Maharashtra, Madhya Pradesh, Gujarat, Rajasthan, and Bengal.

When Dhrupad was declared a “museum piece” in the early years after independence, this description did not apply to the Pakhawaj. After European and US markets warmed up to Dhrupad, starting from the 1960s, gathering steam in the 1980s, the Pakhawaj scene also got a shot of adrenalin. The instrument now shares the fruits of the Dhrupad revival. 

The Pakhawaj now also appears to be on the threshold of the global market for Indian and cross-cultural ensembles. Several Hindustani and Carnatic percussion instruments have entered this segment since the 1980s. The entry of the Pakhawaj, though late, is hardly surprising. Any instrument which speaks the language of rhythm with such grace and authority had to, one day, find a global audience.  

Amongst segments of the Dhrupad legacy, the world of the Pakhawaj continues to be more vibrant than either Dhrupad vocalism or the Rudra Veena. Historians attribute the comfortable supply of Pakhawaj players to the additional talent available outside art music – in the devotional music traditions, where the instrument is well-entrenched and relatively insulated from market forces.

Note: For a detailed report on the Pakhawaj and the Tabla, please read "Hindustani Music Today", by Deepak Raja, DK Printworld, New Delhi.

Wednesday, March 7, 2012

The violin in Hindustani music


MS GOPALAKRISHNAN
During his trips to India, the iconic Western violinist, Lord Yehudi Menuhin, never failed to meet and hear MS Gopalakrishnan, the Indian violinist. Interestingly, Gopalakrishnan commands equal stature amongst Carnatic and Hindustani connoisseurs.  His musical persona virtually sums up the story of the violin in Hindustani music.  

How it all began

The violin came to India with European colonists -- the French in Pondicherry, the Portuguese in Goa, and the British in Bengal. It was introduced to Indian art music by Baluswamy Dikshitar (1786-1858), a brother of the legendary Carnatic composer, Muthuswamy Dikhsitar. By the end of the 19th century, the violin had been enthusiastically accepted at the Mysore and Travancore courts. Since then, several generations of violinists have worked to make the violin a major instrument in Carnatic music.

The instrument entered Hindustani music in the 1930s through the initiatives of Allauddin Khan (Baba), Vishnu Digambar Paluskar, SN Ratanjankar, and Gajananrao Joshi.

Allauddin Khan, also a master of the violin, published the first ever violin recording of Hindustani music on a 78 rpm disc. His disciple, Timir Baran, introduced the violin to film industry orchestration, and another disciple, VG Jog, emerged as a towering violinist. SN Ratanjankar, the principal of the Maris College of Music at Lucknow, invited VG Jog to teach at the institution.

Around the same time, Vishnu Digambar invited Parur Sundaram Iyer, an eminent Carnatic violinist (the father of MS Gopalakrishnan) to teach at Gandharva Mahavidyalaya. Gajananrao Joshi, an eminent vocalist of the Gwalior gharana, was ordered by his patron, the feudal chief of Aundh in Maharashtra, to master the violin – which he did without a teacher, and later groomed several young violinists.

Second fiddle or first?

Until the acceptance of the bowed instruments in art music, the Hindustani and Carnatic traditions both gave pride of place to the Veena as an accompanist to vocal music. Once violin accompaniment partially replaced the Veena in Carnatic music, it was also able to emerge as a solo instrument. When the violin entered Hindustani music – almost three generations after its Carnatic debut -- the Sarangi was the preferred accompaniment, but fast losing ground to the Harmonium. Hindustani music thus ended up reserving the violin for solo performance, and using it only sporadically as an accompaniment. 

For evolving into a mature instrument for Indian art music, the violin has thus had much more time and much wider exposure in the Carnatic tradition, than in Hindustani music. Little wonder then that Hindustani music remains indebted to Carnatic music for the art of the violin.

Contemporary Hindustani violinists

The most venerated violinist is MS Gopalakrishnan (born: 1931), popularly called MSG. He studied the violin in the Carnatic and Hindustani traditions with his father, Parur Sundaram Iyer.  After his father’s demise, he studied Kairana gharana (Hindustani) vocalism with Guru Krishnananda. He exploded onto the Hindustani music scene in his early youth, accompanying leading vocalist like Omkarnath Thakur, DV Paluskar and Bade Gulam Ali Khan. His trajectory in Carnatic music was equally sensational. Despite a less frequent presence on the Hindustani platform, his name spells magic amongst connoisseurs in both the traditions.

DK DATAR
In the same generation as MSG, the Paluskar tradition of the violin is represented by DK Datar (born: 1932). He studied the violin under Vighneshwara Shastry, and vocal music under his uncle, DV Paluskar.

The Carnatic tradition continues to lead the Hindustani art through N Rajam (born: 1938). She studied Carnatic music under her violinist father, Narayana Iyer, and the famous vocalist, Musiri Subramaniam Iyer. While still in her teens, she became a concert performer and accompanist to the tallest Carnatic vocalists, including MS Subbalakshmi.

N RAJAM
She later enrolled for a degree from the Benares Hindu University (BHU), where Omkarnth Thakur headed the Faculty of Music. Once she joined BHU as a Lecturer, her musical persona flowered as a performer, teacher, and academician under her mentor’s supervision.

The Hindustani violin today

Rajam is acknowledged as the foremost Hindustani violinist today. In the next generation, the significant Hindustani violinists are both Rajam’s disciples -- her daughter, Sangeeta Shankar, and her niece, Kala Ramnath, who later became a disciple of  the distinguished vocalist, Jasraj. In a sense, quality Hindustani musicianship on the violin is presently the domain of Carnatic expertise.

While pockets of violin training do exist in the Hindustani music world, there is still a noticeable absence of a “violin culture” which can nurture quality musicians. Violin enthusiasts  hope that Hindustani music will continue to attract exceptional violinists from the Carnatic culture at least for a few more generations. 

Note: For a detailed report on the Violin in Hindustani music, refer "Hindustani Music Today", by Deepak Raja. DK Printworld, New Delhi.

Saturday, March 3, 2012

The Tabla: Everybody wants Zakir


ZAKIR HUSSAIN
Every musician in India wants Zakir to accompany him. Every assembly of Indian connoisseurs wants to hear a Zakir solo. Every Kathak dancer wants Zakir to add sizzle to her footwork. Every world-music ensemble wants Zakir as the lead percussionist. And, every student of the Tabla wants to be a Zakir. This is, undoubtedly, the triumph of a charismatic genius called Zakir Hussain. But, it is also the victory of the Indian art of percussion, and of rhythm as a musical expression sufficient unto itself.  

Zakir Hussain is a product of the North Indian art music tradition of transforming geocentric time into musical time, which began with the Pakhawaj several millennia ago, and continues with the Tabla. 

The origin of the Tabla, the vertical drum pair, is a puzzle that defies solution. The instrument came into prominence during the 15th century at the dawn of the modern era in Hindustani music. The ponderous Dhrupad genre was being challenged by the modern Khayal genre. In the emerging post-Dhrupad scenario, Hindustani music needed a percussion partner of greater agility, delicate playing technique, and softer output. The Tabla, already a mature instrument by then, steadily enlarged its role on the emerging music-scape, to finally replace the Pakhawaj by the 18th century.

Historic developments in the Tabla idiom took place during the reign of Emperor Muhammad Shah of Delhi (1719-1748), whose court was also host to the launch of the Sitar, and the maturation of Khayal vocalism. The musician responsible for the percussion revolution was Siddhar Khan Dhadhi. He was an accomplished Pakhawaj player, who translated the forearm-powered open-palm Pakhawaj idiom into the wrist-and-fingers idiom of the Tabla, thus creating an entirely new percussion language. His students spread to other major centers of music, and adapted the style to respond to local influences and aesthetic values. As a result, the world of the Tabla now recognizes six major styles, known by the names of the centers where they evolved.

(a) Delhi: In recent times, Inam Ali Khan and Lateef Ahmed Khan have been the most distinguished exponents of this gharana.

(b) Ajrada: Habibuddin Khan was the most distinguished percussionist of this style in recent memory.

(c) Lucknow: Afaque Hussain Khan was the most recent distinguished percussionist of this lineage.

AHMED JAN THIRAKWA
(d) Farukhabad: This tradition produced three luminaries in the same generation: Ahmed Jan Thirakwa, Shamsuddin Khan, and Ameer Hussain Khan.

(e) Benares: This pedigree again produced three outstanding percussionists in the same generation – Shamta Prasad, Kishen Maharaj, and Anokhey Lal.

(f) Punjab: This style produced the super-stars of late 20th century music – Allahrakha Khan, and his son, Zakir Hussain. Though masters of their own traditional idiom, the Punjab lineage maestros  have enriched it with ideas from several other sources.

The stylistic distinctions between these lineages are, obviously, not as evident in accompaniment, as they are in solo performance, because an accompanist needs to respond spontaneously, free from gharana preferences. 

The Tabla today commands the largest base of professional, amateur, and aspiring musicianship amongst all Indian instruments. The profession is amply endowed with scholarly as well as creative faculties. The idiom of the instrument is being constantly enriched by contemporary maestros. As an accompanist, soloist or ensemble performer, and in India or abroad, the Tabla is in good health. 

Note: For a detailed discussion on the Pakhawaj and the Tabla, refer to "Hindustani Music Today", by Deepak Raja, DK Printworld, 2012.